Hvers vegna styrkir Seðlabankinn krónuna með kaupum á krónum fyrir evrur og bandaríkjadali? Okkur hefur verið sagt hér áður fyrr að það væri hagkvæmara fyrir íslensk útflutningsfyrirtæki svo sem sjávarútveginn að hafa tiltölulega veika krónu, þannig fengju fyrirtækin fleiri krónur til að greiða kostaðinn innan lands . Gæti það verið að krónan sé í rauninni einungis „aðgöngumiði“ að landinu fyrir túrista sem verða að borga dýrum dómum fyrir krónurnar og það að mega skoða jökla og fossa?Seðlabanki Íslands á af og til viðskipti á millibankamarkaði með gjaldeyri. Kaupir bankinn þá ýmist eða selur íslenskar krónur fyrir evrur af öðrum markaðsaðilum. Almennt ættu kaup bankans á evrum að veikja gengi krónunnar og sala á evrum að styrkja hana. Markmiðið með þessum viðskiptum er þó almennt hvorki styrking né veiking krónunnar heldur að koma í veg fyrir óhóflegar sveiflur í gengi hennar. Fram til ársins 2001 hafði Seðlabankinn það að markmiði að halda gengi krónunnar innan tiltekinna marka gagnvart myntum helstu viðskiptalanda. Það ár var skipt úr slíku gengismarkmiði yfir í svokallað verðbólgumarkmið. Með því er átt við að bankinn beitir vöxtum og stundum öðrum stýritækjum til að halda verðbólgu í skefjum. Nánar tiltekið er markmiðið að hún verði sem næst 2,5% á ári. Þótt gengi krónunnar hafi talsverð áhrif á verðbólgu, til dæmis þannig að gengislækkun hækkar verðlag á Íslandi í krónum, þá reynir Seðlabankinn ekki að stýra genginu. Vaxtaákvarðanir bankans geta þó haft áhrif á gengið, til dæmis styrkist það að öðru jöfnu ef stýrivextir eru hækkaðir. Mynd:
- Euro Is One Of Higher Value · Free Stock Photo. (Sótt 23.01.2024).