Stærsta núlifandi fuglategundin er strúturinn (Struthio camelus). Fullorðnir karlfuglar geta orðið 250 cm á hæð, en um helmingur hæðarinnar felst í lengd hálsins. Strúturinn getur orðið 155 kg á þyngd. Strútar finnast víða í Afríka, meðal annars í norðanverðri álfunni sem deilitegundin Struthio camelus camelus. Áður fyrr fundust strútar mun víðar en nú til dags. Sýrlenski strúturinn Struthio camelus syriacus lifði víða í vestanverðri Asíu en dó út 1941 sökum ofveiði. Steingerðar leifar strúta, 5 milljón ára, finnast í bergi austar í Asíu, meðal annars í Rússlandi, Mið-Kína og á Indlandi. Strútar eru hópfuglar og halda sig í misstórum hópum; frá 5 og upp í 50 fuglar í hóp. Þeir lifa á sléttlendi, aðallega gresjum og eru miklir hlaupagarpar. Strútur á flótta getur náð 65 km/h sem er nægilegur hraði til að hlaupa rándýr af sér. Eins og flestir vita er strúturinn ófleygur og eru vængirnir leifar frá frumstæðum forfeðrum hans. Strúturinn hefur náð það mikilli stærð að ómögulegt er fyrir hann að hefja sig til flugs. Vænghaf strútsins er ekki mikið með tilliti til stærðar hans en heildarlengd hvors vængs er um 40 cm og samanlögð lengd þeirra því um 80 cm. Þessar tölur segja þó ekki alla söguna um vænghafið því strúturinn er óvenju skrokkmikill miðað við fleyga fugla sem eru straumlínulagaðri. Þannig er hlutur búksins í fjarlægðinni milli vængbrodda strútsins töluvert meiri en hjá dæmigerðum flugfuglum. Sá fugl sem hefur mesta vænghafið er flökkualbatrosinn (Diomedea exulans). Vænghaf hans getur orðið 350 cm, sem er rúmlega einum metra meira en vænghaf íslenska hafarnarins.
Mynd: Universität Hamburg, Fachbereich Biologie, Tarangire National Park