Hverjum dettur í hug að gúmmístígvél séu ekki sjálfsögð þegar unnið er í bleytu og slabbi? Raunin er samt sú að það var fyrst undir lok annars eða á öndverðum þriðja áratug 20. aldar sem gúmmístígvél fóru að verja fætur íslensk verkafólks. Skóverslunin Hvannbergsbræður hóf ekki að selja gúmmístígvél fyrr en 1923 og í vörulista verslunarinnar Ellingsen frá 31. janúar 1918 er getið um „1 Par Gummistøvler“ (verð 28 kr.).Í bók Þorleifs kemur fram að tilkoma gúmmístígvéla hafi líklega verið ein stærsta breytingin á vinnuklæðnaði verkafólks á fyrri hluta 20 aldar og höfðu þau „gríðarlega jákvæðar breytingar í för með sér fyrir heilsu og vellíðan verkafólks“ (bls. 114). Eins og gildir um svo margt annað þá tengist þróun og útbreiðsla gúmmístígvéla hernaði á vissan hátt. Stígvél, það er eða segja skótau sem nær upp fyrir ökkla, hafa verið þekkt í margar aldir eða árþúsundir. Vinsældir þeirra og útbreiðsla meðal almennings nær þó ekki aftar en til 19. aldar. Í byrjun 19. aldar voru svokölluð Hessian-stígvél, hnéhá og támjó reiðstígvél úr leðri, algengt skótau hermanna, sérstaklega riddara. Upp úr aldarmótunum 1800 fékk Arthur Wellesley (1769–1852) hertogi af Wellington skósmið sinn til þess að breyta Hessing-stígvélum þannig að þau hentuðu betur til annarra nota en reiðmennsku, þau voru þrengd og náðu aðeins upp á miðja kálfa. Breytingin þótti takast vel, stígvélin náðu fljótt miklum vinsældum og þóttu það fín að vel mátt nota þau í samkvæmislífinu. Fljótlega var farið að nefna stígvélin eftir hertoganum og kalla þau "Wellington boots" eða Wellingtons á ensku, iðulega stytt sem Wellies. Enn þann dag í dag ganga stígvél undir þessu heiti. Um miðja 19. öldina fékk maður að nafni Hiram Hutchinson (1808–1869) einkaleyfi á að framleiða skótau úr gúmmíi. Hann setti á fót fyrirtæki í Frakklandi og hóf framleiðslu stígvéla sem að einhverju leyti voru byggð á Wellington-stígvélunum. Þessi nýjung náði fljótt nokkrum vinsældum en margir kynntust gúmmístígvélum þó fyrst í fyrri heimsstyrjöldinni þar sem þau þóttu afar heppilegur fótabúnaður í bleytu og drullu skotgrafanna. Milljónir para af gúmmístígvélum voru framleidd fyrir hermenn á vígstöðvunum. Eftir stríðið náðu gúmmístígvélin enn meiri útbreiðslu þegar hermenn tóku gúmmístígvél með sér heim og kynntu fyrir öðrum hversu hentugt þetta skótau væri til dæmis við sveitastörf og aðrar aðstæður þar sem mikilvægt er að verjast bleytu. Hróður gúmmístígvéla óx smám saman en tók kipp í heimsstyrjöldinni síðari þar sem þau þóttu aftur afbragðs skótau fyrir hermenn sem þurftu að athafna sig í blautu umhverfi. Að stríðinu loknu voru stígvél orðin vinsæll skóbúnaður, ekki bara karla heldur líka kvenna og barna. Í dag eru gúmmístígvél ekki bara nytsamleg í bleytu heldur líka tískuvara sem hægt er að fá í ýmsum útfærslum og öllum regnbogans litum. Íslendingarnir sem keyptu sér stígvél hjá Th. Thorsteinsson 1918 höfðu ekki það val en hafa kannski kunnað betur að meta þægindin sem fylgdu því að vera þurr í fæturna heldur en við sem alltaf höfum þekkt gúmmístígvél. Heimildir og myndir:
- Þorleifur Friðriksson. Við brún nýs dags. Saga Verkamannafélagsins Dagsbrúnar 1906-1930. Efling stéttarfélag, Sagnfræðistofnun Háskóla Íslands, 2007.
- Ísafold, 12.12.1903 - Timarit.is
- Ísafold, 30.01.1904 - Timarit.is.
- Wellington Boot History and Background - wellingtonboots.org.uk.
- The Invention of the Wellington Boot | English Heritage.
- Wellington boot - Wikipedia.
- Pair of Man's Dress Wellington Boots LACMA M.67.8.139a-b.jpg - Wikimedia Commons. (Mynd sótt 13.7.2018).
- WWI FACTS & FIGURES & MYTHS - Tommy 1418.com (Mynd sótt 13.7.2018).
- Best wellies for the Ploughing - Agriland.ie (Mynd sótt 13.7.2018)
Upphaflega var spurt "Hver fann upp á stígvélum?" og er þeirri spurningu svarað að hluta hér.