Með nýjum hjónabandslögum fyrir Danmörku, Noreg og Ísland 27. september 1775 var systkinabörnum síðan leyft að eigast án umsóknar um undanþágu, en hjónabönd innan þeirra marka voru að hluta til háð leyfi, svo sem ef föðurbróðir og systurdóttir áttu í hlut eða ekkill og systir fyrri eiginkonu hans. Annað var stranglega bannað, svo sem hjónaband systkina, foreldra og barna, og fleira. Á Íslandi hafði þetta þau áhrif í lok 18. aldar og fram undir lok 19. aldar að nokkuð var um hjónabönd systkinabarna, enda heppilegt að mörgu leyti að ráðstafa ungu fólki innan fjölskyldu í stað þess að leita lengra, jafnvel út fyrir sveitina. Þetta hefur því miður ekki verið rannsakað en væri einfalt með gögnum úr ættfræðigrunninum Íslendingabók.
Það er því liðin hálf þriðja öld frá því að giftingar systkinabarna þóttu annað en eðlilegar. Hvað óheilbrigði varðar er það væntanlega viðfangsefni líffræðinnar hvort hjónabönd skyldra einstaklinga hafi óheppileg áhrif á erfðir. Í opinberri umræðu um þessi mál er þó aldrei talað um systkinabörn sem áhættuþátt heldur enn nánari skyldleika, svo sem ef feðgin eignast barn, eins og Morgunblaðið greindi frá núna 7. apríl í fréttinni Feðgin sem eiga barn saman biðja um skilning.
Í gildandi hjúskaparlögum á Íslandi frá 1993 segir aðeins þetta í 9. grein: „Hvorki má vígja skyldmenni í beinan legg né systkin.“ Allt annað er leyfilegt og ekki eru færð rök fyrir einmitt þessu banni en ekki einhverju öðru. Á dögum Stóradóms voru rök sótt í orð guðs í Biblíunni en frá lokum 18. aldar hafa lögspekingar fremur leitað til lögmála náttúrunnar og út frá þeim staðhæft að skyldleikagiftingar væru óheilbrigðar fyrir afkvæmin. Sem fyrr segir verða líffræðingar að svara því hvort það stenst samkvæmt vísindum nútímans. Sú hlið málsins sem snýr að hugsanlegri sambúð af þessu tagi kann reyndar að vera sterkari í hugum fólks, sem gæti þótt einkennilegt að hjónin á móti væru jafnframt systkini. Þá má hins vegar spyrja hvort skrýtnara sé að vita af systkinum í sambúð eða karli nokkrum og móðursystur hans eða konu og bróðursyni hennar. Nánari skyldleika er vart hægt að hugsa sér, og af hverju leyfa hið síðara en banna hið fyrra? Á Vísindavefnum er að finna svar við sömu spurningu eftir líffræðinginn Snæbjörn Pálsson. Við bendum lesendum á að skoða það svar einnig. Heimildir:
- Ármann Snævarr, „Íslenzkar réttarreglur um tvenna hjúskapartálma frá siðaskiptum til vorra daga.“ Afmælisrit Ólafs Lárussonar. Reykjavík 1955, bls. 1-20.
- Lagasafn. Íslensk lög 1. janúar 2008.
- Már Jónsson, Blóðskömm á Íslandi 1270-1870. Reykjavík 1993.
- Victoria of the United Kingdom á Wikipedia.org. Sótt 28.4.2008.