Nú getur vel verið að spyrjendur okkar hafi verið að benda á einhverja ákveðna hluti eða haft ákveðna hluti í huga þegar þeir lögðu inn spurninguna. Svarið við slíkri spurningu getur verið hvað sem er, til dæmis "fótboltaskór", "regnhlíf", "Laugardalshöllin" eða "mynd af forseta Finnlands". Tölvupósturinn kemur því hins vegar ekki til skila til okkar hvað spyrjandi var að benda á eða hafði í huga þegar hann sendi okkur spurninguna. Við ætlum heldur ekki að fara að stríða spyrjendum með því að þráspyrja þá um þetta, enda félli spurningin þá um sjálfa sig með svörum þeirra. Við viljum miklu frekar hugsa okkur að spyrjendur setji spurninguna svona fram að yfirlögðu ráði og í fullri einlægni; hún eigi að vera svona og engan veginn öðruvísi; engar viðbótarupplýsingar eigi að fylgja. Okkur sýnist að þá komi tvö svör til greina. Annað svarið byggist á því að ábendingin í orðinu “þetta” sé eins einföld og nærtæk og hugsast getur; hún vísi til þess sem við horfum á þegar við lesum spurninguna. Svarið væri þá svona: Þetta er spurning. Hinn möguleikinn er sá að “þetta” í spurningunni sé ekki ábendingarfornafn heldur eins og hvert annað orð, rétt eins og við hefðum spurt “Hvað er sem?” Sumir fræðimenn mundu þá umrita spurninguna með því að setja í hana gæsalappir: Hvað er “þetta”? Svarið samkvæmt þessu sjónarhorni er auðvitað: Þetta (“þetta”) er íslenskt orð, nánar tiltekið ábendingarfornafn. Við látum lesandanum eftir að hugleiða þessa valkosti og kannski bæta fleirum við ef honum sýnist svo.
Nú getur vel verið að spyrjendur okkar hafi verið að benda á einhverja ákveðna hluti eða haft ákveðna hluti í huga þegar þeir lögðu inn spurninguna. Svarið við slíkri spurningu getur verið hvað sem er, til dæmis "fótboltaskór", "regnhlíf", "Laugardalshöllin" eða "mynd af forseta Finnlands". Tölvupósturinn kemur því hins vegar ekki til skila til okkar hvað spyrjandi var að benda á eða hafði í huga þegar hann sendi okkur spurninguna. Við ætlum heldur ekki að fara að stríða spyrjendum með því að þráspyrja þá um þetta, enda félli spurningin þá um sjálfa sig með svörum þeirra. Við viljum miklu frekar hugsa okkur að spyrjendur setji spurninguna svona fram að yfirlögðu ráði og í fullri einlægni; hún eigi að vera svona og engan veginn öðruvísi; engar viðbótarupplýsingar eigi að fylgja. Okkur sýnist að þá komi tvö svör til greina. Annað svarið byggist á því að ábendingin í orðinu “þetta” sé eins einföld og nærtæk og hugsast getur; hún vísi til þess sem við horfum á þegar við lesum spurninguna. Svarið væri þá svona: Þetta er spurning. Hinn möguleikinn er sá að “þetta” í spurningunni sé ekki ábendingarfornafn heldur eins og hvert annað orð, rétt eins og við hefðum spurt “Hvað er sem?” Sumir fræðimenn mundu þá umrita spurninguna með því að setja í hana gæsalappir: Hvað er “þetta”? Svarið samkvæmt þessu sjónarhorni er auðvitað: Þetta (“þetta”) er íslenskt orð, nánar tiltekið ábendingarfornafn. Við látum lesandanum eftir að hugleiða þessa valkosti og kannski bæta fleirum við ef honum sýnist svo.