Hér getur þú sent okkur nýjar spurningar um vísindaleg efni.
Hafðu spurninguna stutta og hnitmiðaða og sendu aðeins eina í einu. Einlægar og vandaðar spurningar
um mikilvæg efni eru líklegastar til að kalla fram vönduð og greið svör. Ekki er víst að tími vinnist til að
svara öllum spurningum.
Persónulegar upplýsingar um spyrjendur eru eingöngu notaðar í starfsemi vefsins, til dæmis til að
svör verði við hæfi spyrjenda. Spurningum er ekki sinnt ef spyrjandi villir á sér heimildir eða segir ekki
nægileg deili á sér.
Spurningum sem eru ekki á verksviði vefsins er eytt.
Að öðru leyti er hægt að spyrja Vísindavefinn um allt milli himins og jarðar!
Elstu dæmi í Ritmálssafni Orðabókar Háskólans eru frá því um miðja 18. öld og orðið finnst einnig í orðabókarhandriti Jóns Ólafssonar úr Grunnavík (AM 433 fol.) sem hann safnaði til á árunum 1734 og fram að því er hann lést 1779. Eldra dæmi er þó í orðabók Guðmundar Andréssonar sem út kom fyrst 1683 en var endurútgefin 1999:
Krackilld / Offuciæ, kracke, kroge / Foetulus, tener puellus vel pullus (bls. 101)
Latneska orðið offuciæ merkir ‘prettir, svik, tál, sjónvillingar’ en foetus með smækkunarendingu merkir ‘fóstur, ávöxtur’, tener ‘ungur’, puellus ‘dálítið drengkorn, lítið barn, smábarn’, vel ‘eða’ og pullus ‘ungi’ samkvæmt orðabók Jóns Árnasonar biskups frá 1738, bls. 260.
Orðið krakki er eflaust skylt nafnorðinu kraka (kvk) ‘dreki, stjóri, goggur, krókstjaki’ og krakur ‘hár og grennlulegur maður’. Langa -k-ið er þá líklega eins konar áherslutákn.
Orðið krakkildi merkir ‘rifrildi, deila, sundrung’, einnig ‘krappur sjór’ og ‘refsing’, og á varla heima í sömu flettu og krakki, krói. Í Íslenskri orðsifjabók Ásgeirs Blöndals Magnússonar (1989:500) er í flettunni krakki ‘barnungi, krói, unglingur, ungviði dýra’ vísað í nýnorsku krakk ‘veslingur, skussi’, lágþýsku krakke ‘lélegt útslitið hross; veikburða maður’, dönsku krak, krakk ‘bikkja’ (sem sagt er tökuorð úr lágþýsku). Ásgeir segir orðið krakki eflaust skylt nafnorðinu kraka (kvk) ‘dreki, stjóri, goggur, krókstjaki’ og krakur ‘hár og grennlulegur maður’ og telur að langa -k-ið sé þá líklega eins konar áherslutákn.
Heimildir:
Ásgeir Blöndal Magnússon. 1989. Íslensk orðsifjabók. Orðabók Háskólans, Reykjavík.
Guðmundur Andrésson. 1999. Lexicon Islandicum. Orðabók Guðmundar Andréssonar. Ný útgáfa. Gunnlaugur Ingólfsson og Jakob Benediktsson önnuðust útgáfuna. Orðfræðirit fyrri alda IV. Orðabók Háskólans, Reykjavík.
Jón Árnason. 1994. Nucleus latinitatis ... Ný útgáfa. Guðrún Kvaran og Friðrik Magnússon sáu um útgáfuna. Orðfræðirit fyrri alda III. Orðabók Háskólans, Reykjavík.