
Í Lifandi vísindum er því haldið fram að misþykkt í gömlu rúðugleri eigi fyrst og fremst rætur sínar að rekja til ónákvæmari vinnsluaðferða fyrr á tíðum en nú tíðkast. Vitað er að sig í gleri er breytilegt eftir hitastigi og að það eykst með hita. Þá hefir ein meginþróun við (rúðu)glergerð á undanförnum árum falist í því að búa til efnablöndur sem auka seigju (og þar af leiðandi minnka sighraða) glersins. Sig í gleri kann því að vera mismikið eftir samsetningu þess, aldri, umhverfi og hita svo nokkuð sé nefnt. Eins og svo oft á við í vísindum þarf ekki einhver ein skýring að vera algild í þessu tilliti.