Grettir spurði hvort Auðunn væri heima. Menn sögðu að hann væri farinn til sels eftir mat. [...] Grettir gekk til skála og settist niður á setstokkinn og síðan sofnaði hann. Litlu síðar kom Auðunn heim. Hann bar mat á tveimur hestum og bar skyr á hesti og var það í húðum og var bundið fyrir ofan. Það kölluðu menn skyrkylla. Auðunn tók af hestinum og ber inn skyr í fangi sér. Honum var myrkt fyrir augum. Grettir rétti fótinn fram af stokkinum og féll Auðunn áfram og var undir honum skyrkyllirinn og gekk af yfirbandið. Auðunn spratt upp og spurði hvað skelmi þar væri. Grettir nefndi sig. Auðunn mælti: „Þanninn var óspaklega farið eða hvert er erindi þitt?“ „Eg vil berjast við þig,“ segir Grettir. „Sjá mun eg fyrst ráð fyrir mat mínum,“ segir Auðunn. „Vel má það,“ segir Grettir, „ef þú mátt eigi öðrum mönnum að því hlíta.“ Auðunn laut þá niður og þreif upp skyrkyllinn og sletti framan í fang Gretti og bað hann fyrst taka við því er honum var sent. Grettir varð allur skyrugur. Þótti honum það meiri smán en þó Auðunn hefði veitt honum mikinn áverka.
Nú var á hvítasunnu gott veður og kom margt fólk til kirkju. Nú vildu fjendur fá söfnuðinn. Prestur vísaði þeim í búr, þar væri söfnuðurinn. Þegar konan kom í búr var þar fullt af hröfnum og voru þeir að sletta skyrinu í allar áttir. Þá varð konunni það að orðum sem síðan er orðið að málshætti: „Þeir mega sletta skyrinu sem það eiga.“Mynd:
- Wikimedia Commons. Ljósmyndari er Jóhann Heiðar Árnason. Myndin er birt undir Creative Commons-leyfi. Sótt 11. 6. 2012.