Hér getur þú sent okkur nýjar spurningar um vísindaleg efni.
Hafðu spurninguna stutta og hnitmiðaða og sendu aðeins eina í einu. Einlægar og vandaðar spurningar
um mikilvæg efni eru líklegastar til að kalla fram vönduð og greið svör. Ekki er víst að tími vinnist til að
svara öllum spurningum.
Persónulegar upplýsingar um spyrjendur eru eingöngu notaðar í starfsemi vefsins, til dæmis til að
svör verði við hæfi spyrjenda. Spurningum er ekki sinnt ef spyrjandi villir á sér heimildir eða segir ekki
nægileg deili á sér.
Spurningum sem eru ekki á verksviði vefsins er eytt.
Að öðru leyti er hægt að spyrja Vísindavefinn um allt milli himins og jarðar!
Ríki gefa yfirleitt út tvennskonar vegabréf fyrir ríkisborgara sína, annarsvegar almenn vegabréf og hinsvegar "opinber vegabréf". Hin síðarnefndu skiptast í tvo flokka: diplómatísk vegabréf og þjónustuvegabréf. Um almenn vegabréf gilda lög nr. 136/1998.
Í 2. mgr. 1. gr. laganna segir að utanríkisráðuneytið gefi út diplómatísk vegabréf samkvæmt reglum sem utanríkisráðherra setur. Þessar reglur er að finna í reglugerð nr. 55/2004 um diplómatísk vegabréf og þjónustuvegabréf. Í 2. gr. reglanna er tæmandi talning á því hverjir geti fengið diplómatísk vegabréf. Diplómatísk vegabréf fá diplómatískir fulltrúar utanríkisþjónustunnar (meðal þeirra eru yfirleitt sendiræðismenn) og aðrir sem sendiríkið óskar að njóti diplómatískra réttinda erlendis, meðal annars þjóðhöfðingjar, ráðherrar, hæstaréttardómarar, þingforsetar og fulltrúar í mikilvægum sendinefndum. Makar ofangreindra aðila og börn þeirra innan ákveðins aldurs fá yfirleitt samskonar vegabréf.
Réttaráhrif diplómatískra vegabréfa eru lítil og eru bréfin því í raun hálfgert formsatriði. Í einstaka tilvikum geta þau liðkað fyrir samskiptum eða verið betra að hafa þau í sumum löndum. Handhafar þeirra fá ekki sjálfkrafa diplómatísk réttindi á við sendierindreka utanríkisþjónustunnar.
Rétt er að benda á 2. kafla laga um aðild Íslands að alþjóðasamningi um ræðissamband nr. 4/1978, en þar kemur fram hver diplómatísku réttindin eru.