Íslenska orðið hugmynd er yfirleitt notað sem þýðing á erlendum orðum sem rekja uppruna sinn til gríska orðsins idea (enska idea, þýska Idee, franska idée). Upphaflega merkti þetta orð hina sýnilegu hlið hlutar eða persónu, og síðar einnig eiginleika hlutar eða tegund hans. Samkvæmt orðsifjafræðinni er orðið komið af stofninum id eða wid-, eins og latneska sögnin video (=ég sé), sem aftur tengist íslensku sögninni að vita. Hina heimspekilegu merkingu sína fær orðið gríska spekingnum Demókrítosi sem var uppi á 4. öld f. Kr. Hann notar það um frumeindir heimsins, þær eindir sem greinast hver frá annarri aðeins hvað varðar lögun, skipulag og staðsetningu, og allt er sett saman úr. Innan heimspeki varð orðið frægast í meðförum Platons, sem notar það sem tækniheiti um hið almenna, eilífa og óbreytanlega sem aðeins skynsemin getur skynjað en allir hlutir líkja eftir, og hefur verið þýtt sem frummynd á íslensku. Dæmi um frummyndir eru hið góða, hestur, rauður. Lengi var deilt um eðli hins almenna: Aristóteles (384-322 f. Kr.) taldi það ekki hafa sjálfstæða tilvist eins og lærifaðir hans Platon (427-347 f. Kr.) gerði, heldur taldi hann það búa í hlutunum sjálfum, vera „eðli” þeirra, og á miðöldum töldu svokallaðir nafnhyggjumenn (nominalistar) að hið eina almenna væru nöfnin, það eina sem sameini alla hesta sé að við notum orðið hestur um þá. Á nýöld var, einkum fyrir tilstilli Descartes (1596-1650), farið að kalla það ídeu, sem hugurinn kallar fram er hann flokkar hluti, til dæmis er „ídean” um hest einhvers konar „mynd” sem við köllum fram í huganum þegar við hugsum um hest. Þar með hefur „ídean” færst úr hinum ytri, sjálfstæða heimi Platons yfir í hinn huglæga huga mannsins. Það var þó mjög óljóst hvers konar „mynd” var um að ræða, hún virðist hafa verið einhvers konar sambland annars vegar af því sem við köllum nú hugtak og hins vegar mynd sem við getum myndað í huganum. Um þetta síðarnefnda getum við tekið sem dæmi mann sem er að horfa á hlut og lokar síðan augunum eða hluturinn hverfur, þá verður eftir mynd í huganum. Réttara væri að kalla slíka mynd hugarmynd en hugmynd, þar sem síðara orðið er yfirleitt notað sem þýðing á ídea. Hugtakið hugmynd varð eftir daga Descartes lengi eitt mikilvægasta hugtak heimspekinnar, og raunhyggja bresku raunspekinganna var til dæmis að verulegu leyti leitin að uppruna hugmynda, þar sem öll hugsun og andlegt líf var talið felast í einhvers konar meðhöndlun hugmynda. Á 20. öld varð hugtakið merking arftaki ídeunnar, og athygli heimspekinga beindist í æ ríkari mæli að málinu og merkingu þess. Hér má finna myndir af heimspekingunum Descartes, Platóni, Aristótelesi og Demókrítosi
Hvað er hugmynd?
Íslenska orðið hugmynd er yfirleitt notað sem þýðing á erlendum orðum sem rekja uppruna sinn til gríska orðsins idea (enska idea, þýska Idee, franska idée). Upphaflega merkti þetta orð hina sýnilegu hlið hlutar eða persónu, og síðar einnig eiginleika hlutar eða tegund hans. Samkvæmt orðsifjafræðinni er orðið komið af stofninum id eða wid-, eins og latneska sögnin video (=ég sé), sem aftur tengist íslensku sögninni að vita. Hina heimspekilegu merkingu sína fær orðið gríska spekingnum Demókrítosi sem var uppi á 4. öld f. Kr. Hann notar það um frumeindir heimsins, þær eindir sem greinast hver frá annarri aðeins hvað varðar lögun, skipulag og staðsetningu, og allt er sett saman úr. Innan heimspeki varð orðið frægast í meðförum Platons, sem notar það sem tækniheiti um hið almenna, eilífa og óbreytanlega sem aðeins skynsemin getur skynjað en allir hlutir líkja eftir, og hefur verið þýtt sem frummynd á íslensku. Dæmi um frummyndir eru hið góða, hestur, rauður. Lengi var deilt um eðli hins almenna: Aristóteles (384-322 f. Kr.) taldi það ekki hafa sjálfstæða tilvist eins og lærifaðir hans Platon (427-347 f. Kr.) gerði, heldur taldi hann það búa í hlutunum sjálfum, vera „eðli” þeirra, og á miðöldum töldu svokallaðir nafnhyggjumenn (nominalistar) að hið eina almenna væru nöfnin, það eina sem sameini alla hesta sé að við notum orðið hestur um þá. Á nýöld var, einkum fyrir tilstilli Descartes (1596-1650), farið að kalla það ídeu, sem hugurinn kallar fram er hann flokkar hluti, til dæmis er „ídean” um hest einhvers konar „mynd” sem við köllum fram í huganum þegar við hugsum um hest. Þar með hefur „ídean” færst úr hinum ytri, sjálfstæða heimi Platons yfir í hinn huglæga huga mannsins. Það var þó mjög óljóst hvers konar „mynd” var um að ræða, hún virðist hafa verið einhvers konar sambland annars vegar af því sem við köllum nú hugtak og hins vegar mynd sem við getum myndað í huganum. Um þetta síðarnefnda getum við tekið sem dæmi mann sem er að horfa á hlut og lokar síðan augunum eða hluturinn hverfur, þá verður eftir mynd í huganum. Réttara væri að kalla slíka mynd hugarmynd en hugmynd, þar sem síðara orðið er yfirleitt notað sem þýðing á ídea. Hugtakið hugmynd varð eftir daga Descartes lengi eitt mikilvægasta hugtak heimspekinnar, og raunhyggja bresku raunspekinganna var til dæmis að verulegu leyti leitin að uppruna hugmynda, þar sem öll hugsun og andlegt líf var talið felast í einhvers konar meðhöndlun hugmynda. Á 20. öld varð hugtakið merking arftaki ídeunnar, og athygli heimspekinga beindist í æ ríkari mæli að málinu og merkingu þess. Hér má finna myndir af heimspekingunum Descartes, Platóni, Aristótelesi og Demókrítosi
Útgáfudagur
3.12.2002
Spyrjandi
Oddur Kjartansson
Tilvísun
Erlendur Jónsson. „Hvað er hugmynd?“ Vísindavefurinn, 3. desember 2002, sótt 21. nóvember 2024, https://visindavefur.is/svar.php?id=2932.
Erlendur Jónsson. (2002, 3. desember). Hvað er hugmynd? Vísindavefurinn. https://visindavefur.is/svar.php?id=2932
Erlendur Jónsson. „Hvað er hugmynd?“ Vísindavefurinn. 3. des. 2002. Vefsíða. 21. nóv. 2024. <https://visindavefur.is/svar.php?id=2932>.