Þegar fjallað er um trúfrelsi sem mannréttindi (hliðstæð við fleiri frelsisréttindi til dæmis málfrelsi, atvinnufrelsi og ferðafrelsi) er að minnsta kosti átt við að mönnum sé heimilt að iðka og aðhyllast hvaða trú sem er, skipta um átrúnað eða hafna öllum trúarbrögðum. Frelsisréttindi takmarkast af réttindum annarra manna. Ferðafrelsi felur í sér að ég má fara hvert á land sem er, en það þýðir ekki að ég megi stíga í blómabeð náungans og ganga á skítugum skónum gegnum íbúðina hans. Hér takmarkast ferðafrelsi mitt af eignarétti annars. Á svipaðan hátt takmarkast frelsi manna til að iðka trúarbrögð af réttindum annarra. Söfnuður má til dæmis hringja inn til messu en ekki er þar með sagt að hann megi framleiða hvað mikinn hávaða sem er hvar sem er og hvenær sem er. Þar sem menn njóta trúfrelsis mega þeir iðka trú sína (hver sem hún er) og hafa í frammi helgihald af öllu tagi svo fremi þeir gangi ekki á rétt annarra. Í þessum skilningi er fullt trúfrelsi á Íslandi. Sumir telja að trúfrelsi feli í sér meira en það eitt að menn megi aðhyllast og iðka hvaða trúarbrögð sem er, svo fremi þeir brjóti ekki rétt á öðrum, nefnilega að öll trúarbrögð séu jafnrétthá að lögum og þeim sé ekki mismunað af valdhöfum. Sé gert ráð fyrir að orðið trúfrelsi merki líka slíkt jafnrétti allra trúarbragða er eðlilegt að líta svo á að þetta frelsi sé ekki fullkomið nema allir trúflokkar hafi sama rétt til dæmis til að annast greftrun dauðra, vígja fólk í hjónaband og boða trú sína í skólum og fjölmiðlum. Sé þessi skilningur lagður í orðið má efast um að hér á landi ríki fullkomið trúfrelsi því í dagskrá ríkisfjölmiðla, námskrám menntamálaráðuneytis og ýmsum ákvörðunum stjórnvalda er kenning þjóðkirkjunnar sett skör ofar öðrum trúarskoðunum.
Þegar fjallað er um trúfrelsi sem mannréttindi (hliðstæð við fleiri frelsisréttindi til dæmis málfrelsi, atvinnufrelsi og ferðafrelsi) er að minnsta kosti átt við að mönnum sé heimilt að iðka og aðhyllast hvaða trú sem er, skipta um átrúnað eða hafna öllum trúarbrögðum. Frelsisréttindi takmarkast af réttindum annarra manna. Ferðafrelsi felur í sér að ég má fara hvert á land sem er, en það þýðir ekki að ég megi stíga í blómabeð náungans og ganga á skítugum skónum gegnum íbúðina hans. Hér takmarkast ferðafrelsi mitt af eignarétti annars. Á svipaðan hátt takmarkast frelsi manna til að iðka trúarbrögð af réttindum annarra. Söfnuður má til dæmis hringja inn til messu en ekki er þar með sagt að hann megi framleiða hvað mikinn hávaða sem er hvar sem er og hvenær sem er. Þar sem menn njóta trúfrelsis mega þeir iðka trú sína (hver sem hún er) og hafa í frammi helgihald af öllu tagi svo fremi þeir gangi ekki á rétt annarra. Í þessum skilningi er fullt trúfrelsi á Íslandi. Sumir telja að trúfrelsi feli í sér meira en það eitt að menn megi aðhyllast og iðka hvaða trúarbrögð sem er, svo fremi þeir brjóti ekki rétt á öðrum, nefnilega að öll trúarbrögð séu jafnrétthá að lögum og þeim sé ekki mismunað af valdhöfum. Sé gert ráð fyrir að orðið trúfrelsi merki líka slíkt jafnrétti allra trúarbragða er eðlilegt að líta svo á að þetta frelsi sé ekki fullkomið nema allir trúflokkar hafi sama rétt til dæmis til að annast greftrun dauðra, vígja fólk í hjónaband og boða trú sína í skólum og fjölmiðlum. Sé þessi skilningur lagður í orðið má efast um að hér á landi ríki fullkomið trúfrelsi því í dagskrá ríkisfjölmiðla, námskrám menntamálaráðuneytis og ýmsum ákvörðunum stjórnvalda er kenning þjóðkirkjunnar sett skör ofar öðrum trúarskoðunum.