Þorskur lifir á mjög fjölbreytilegri fæðu. Fyrsta sumarið lifir hann á smágerðum sviflægum krabbadýrum, næstu árin á margvíslegum botnlægum hryggleysingjum en með aukinni stærð verða ýmsar fisktegundir sífellt algengari bráð. Þorskurinn notar sjón, hreyfiskyn, heyrn, lykt og bragð til að finna bráðina. Sjónin gerir kleift að skynja stærð, lögun og útlit bráðar en þorskurinn sér bráð sem er á hreyfingu mun betur en kyrrstæða bráð. Með rákinni getur þorskurinn skynjað hreyfingu bráðar sem auðveldar eftirför og hremmingu. Heyrnin getur einnig komið að gagni við að þekkja og finna bráðina. Með fæðuumbun má kenna þorski að koma á fóðrunarstað þegar hljóðmerki er gefið. Lyktarskynið auðveldar þorskinum að staðsetja fæðudýrin gróflega en bragðskynið hjálpar til við nákvæma staðsetningu og hremmingu. Mikinn fjölda bragðnema er að finna á skeggþræði og kviðuggum þorsks. Þá er ýmislegt fleira í umhverfi þorsksins sem getur gefið vísbendingu um meiri líkur á æti, svo sem breytilegur sjávarhiti á straumaskilum, tiltekið botndýpi og botngerð. Sundgeta þorskseiða er mjög takmörkuð en eftir því sem þorskurinn verður stærri því hreyfanlegri verður hann og fullvaxinn þorskur getur synt mörg þúsund kílómetra á ári í leit að æti. Mikill fjöldi þorska dreifir sér um stórt svæði í leit að æti en þéttir sig þegar ætistorfa finnst. Atferli fiska sem finna fæðu getur laðað að aðra fiska í næsta nágrenni og síðan koll af kolli.
Þorskur lifir á mjög fjölbreytilegri fæðu. Fyrsta sumarið lifir hann á smágerðum sviflægum krabbadýrum, næstu árin á margvíslegum botnlægum hryggleysingjum en með aukinni stærð verða ýmsar fisktegundir sífellt algengari bráð. Þorskurinn notar sjón, hreyfiskyn, heyrn, lykt og bragð til að finna bráðina. Sjónin gerir kleift að skynja stærð, lögun og útlit bráðar en þorskurinn sér bráð sem er á hreyfingu mun betur en kyrrstæða bráð. Með rákinni getur þorskurinn skynjað hreyfingu bráðar sem auðveldar eftirför og hremmingu. Heyrnin getur einnig komið að gagni við að þekkja og finna bráðina. Með fæðuumbun má kenna þorski að koma á fóðrunarstað þegar hljóðmerki er gefið. Lyktarskynið auðveldar þorskinum að staðsetja fæðudýrin gróflega en bragðskynið hjálpar til við nákvæma staðsetningu og hremmingu. Mikinn fjölda bragðnema er að finna á skeggþræði og kviðuggum þorsks. Þá er ýmislegt fleira í umhverfi þorsksins sem getur gefið vísbendingu um meiri líkur á æti, svo sem breytilegur sjávarhiti á straumaskilum, tiltekið botndýpi og botngerð. Sundgeta þorskseiða er mjög takmörkuð en eftir því sem þorskurinn verður stærri því hreyfanlegri verður hann og fullvaxinn þorskur getur synt mörg þúsund kílómetra á ári í leit að æti. Mikill fjöldi þorska dreifir sér um stórt svæði í leit að æti en þéttir sig þegar ætistorfa finnst. Atferli fiska sem finna fæðu getur laðað að aðra fiska í næsta nágrenni og síðan koll af kolli.