Orðasambandið per se er latína og þýðir: út af fyrir sig; í sjálfu sér; sem slíkur. Per er forsetning sem tekur með sér þolfall. Hún getur þýtt: "gegnum" eða "yfir" (um rými), "í" eða "á" (um tíma, t.d. "í tvö ár"/ "á tíu dögum"), "með" (um verkfæri eða hátt) eða "með aðstoð", og stundum "vegna" (um ástæðu). Se (sibi, se) er hins vegar þolfallið af afturbeygða latneska fornafninu. Þetta fornafn er þeirrar náttúru að vera bara til í aukaföllunum en ekki nefnifalli og vísa til frumlagsins í setningunni sem það stendur í. Það samsvarar að mestu leyti íslenska fornafninu sig (sér, sín). Orðin per se eru notuð um hluti eða hugtök sem er fjallað um óháð samhenginu sem þau standa í, það er óháð tengslum þeirra við aðra hluti eða hugtök. Sem dæmi mætti nefna að þegar talað er um stuld "per se" er væntanlega átt við hugtakið stuld, algerlega óháð því hver stelur hverju, hvenær, hvernig, frá hverjum og af hvaða ástæðu. Það kemur "stuldi per se" ekkert við hvort tiltekinn þjófur á sér málsbætur, eins og til dæmis fátækt eða neyð, eða hvort stolið var miklu eða litlu. Þetta orðasamband er algengt í ensku fræðimáli enda er enska undir miklum áhrifum frá latínu. Bæði eru mörg ensk orð komin beint af latneskum stofnum, og auk þess var latínukunnátta í eina tíð mjög útbreidd meðal menntaðra Breta, svo latínuslettur eins og þessi voru sjálfsagðar. Auk þessa kemur per se af og til fyrir í máli langskólagenginna Íslendinga. Á íslensku er hins vegar lítil ástæða til að nota slettur eins og þessar: Eins og sést af þýðingunum fremst í svarinu er til nóg af íslenskum orðasamböndum sem hafa sömu merkingu.
Mynd: HB