Er sú regla að hafa stóran staf í upphafi nafnorða sérþýskt fyrirbæri og af hverju stafar þetta?

Nafn þitt

Netfang þitt

Netfang móttakanda

Ruslpóstvörn =

Svar

Er sú regla að hafa stóran staf í upphafi nafnorða sérþýskt fyrirbæri og af hverju stafar þetta?
Ákvarðanir í stafsetningarmálum eru alltaf samkomulagsatriði þeirra sem fengnir eru til að setja niður reglur eða endurskoða eldri reglur og síðan yfirvalda sem setja lög og reglugerðir. Fyrr á öldum, þegar stafsetning var ekki í jafn föstum skorðum og hún er nú í norðanverðri Evrópu, þeim löndum sem við miðum okkur helst við, mátti sjá orð rituð á ýmsa vegu. Smám saman komst þó meiri festa á og ritreglur voru samdar. Danir tóku mið af ritreglum Þjóðverja og við fylgdum Dönum í stórum dráttum.

Á 17. og 18. öld voru nafnorð skrifuð með stórum staf í dönsku og þeirri venju var fylgt hér, meðal annars í elstu orðabókum frá þessum tíma. Við fylgdum einnig Dönum í að leggja niður stóran staf í nafnorðum þótt þýskumælandi þjóðir héldu áfram að skrifa stóran staf. Á síðari hluta 19. aldar og fram eftir 20. öld varð hérlendis talsverð umræða um stafsetningarmál en ekkert kom þar fram um að menn vildu aftur taka upp stóran staf í nafnorðum. Um sögu íslenskrar stafsetningar má lesa í grein Jóns Aðalsteins Jónssonar í Íslenzkri tungu I:71—119.

Fyrir fáeinum misserum endurskoðuðu Þjóðverjar ritreglur sínar og voru þá uppi háværar raddir um að leggja niður stóran staf í nafnorðum. Þar sem Austurríkismenn og Svisslendingar nota sama ritmálið þurfti að komast að samkomulagi um þetta atriði. Það tókst ekki og er því enn skrifaður stór stafur í nafnorðum.

Mynd:

• Wikimedia Commons. (Sótt 6.7.2018).

...