Fyrsta tilraunin sem lesendur geta prófað var framkvæmd í myndinni Say anything frá árinu 1989 eftir Cameron Crowe. Þar tekst John Cusack að ná aftur ástum fyrrverandi kærustunnar sinnar með því að standa fyrir utan húsið hennar, halda stórum gettóblaster yfir höfðinu, og spila lagið In your eyes eftir kynþokkafulla trommarann Peter Gabriel á fullum styrk. Við á Vísindavefnum þorum ekki að fullyrða hvort lagavalið hafi ráðið úrslitum um útkomuna, eða hvort það hafi skipt máli að Cusack spilaði lagið af kassettu eða ekki, en sennilega er vænlegast til árangurs að endurskapa upprunalegu aðstæðurnar eins vel og hægt er. Fæstir eiga líklega gettóblaster sem spilar kassettur og því líklegast að menn noti geisladisk. Ef tilraunin mislukkast, er vert að endurtaka hana með kassettutæki og auka hljóðstyrkinn um 10 desíbel. Ef fyrrverandi maki lesenda er aftur á móti vændiskona eða hórkarl að atvinnu gæti verið betra að líta til heimildarmyndarinnar Pretty woman, sem kom út árið 1990. Í henni segir frá hæðum og lægðum í sambandi Richards Gere og Juliu Roberts, þar sem annað hefur lifibrauð sitt af vændi en hitt af því að vera Richard Gere. Samkvæmt Pretty woman er óbrigðult ráð til að ná aftur saman við sinn fyrrverandi að sigrast á lofthræðslu, klifra upp neyðarútganginn að íbúð þeirra, og rétta viðkomandi blómvönd. Í samanburði við afspilunina á Peter Gabriel verður þetta ráð að teljast heldur sértækt, því líklega er afar sjaldgæft að fyrrum maki manns starfi við vændi.
Þó þessar tvær hugmyndir séu ágætar til síns brúks, þá taka þær ekki sérstaklega tillit til þess tíma sem við lifum á. Til að bæta úr þessu skulum við skoða eina nýlegustu heimildarmyndina um samband sem hefur tekist að bæta, en því eru gerð skil í kvikmyndinni Cloverfield sem kom út fyrr á árinu. Þar segir frá gleðskapi nokkurra vina sem fer alvarlega úr böndunum þegar 30 hæða hátt skrímsli ræðst á New York, og í kjölfar þess fylgjumst við með tilraunum Michael Stahl-Davis til að finna fyrrverandi kærustuna sína í miðri eyðileggingunni. Aðallexían sem virðist vera hægt að læra af Cloverfield er sú að ekkert tjáir ást eins og að eyða síðkvöldi á flótta undan tröllvöxnum ófreskjum og sníkjudýrunum þeirra. Nú eru auðvitað einhverjir vankantar á hugmyndunum sem hafa verið reifaðar hér að ofan. Í fyrsta lagi er víða talinn dónaskapur að vera með hávaða á almannafæri, svo Peter Gabriel verður að víkja fyrir kurteisinni. Í öðru lagi ber að íhuga að þó kaup á vændi séu ekki refsiverð á Íslandi hljóta þau að vera á siðferðislega gráu svæði, og þar að auki er einfalt að mistúlka klifur upp neyðarútganga í húsum sem innbrotstilraun. Og í þriðja lagi er skrímslaárás vart bætandi ofan á hefðbundna ástarsorg, en hamfarir af völdum gangandi skýjakljúfa eru líka afar sjaldgæfar, svo tímasetning allra atburða þyrfti að vera til fyrirmyndar til að finna skrímslinu eðlilegan stað í tilhugalífinu. Þrátt fyrir þessa galla er engu að síður ýmislegt sem mælir með þessum úrræðum. Þau hafa jú tekist að minnsta kosti einu sinni, og svo sem engin ástæða til að halda að þau virki ekki aftur. Þeir fiska sem róa. Tengt efni á Vísindavefnum:
- Hvernig finnur maður draumaprinsessuna sína?
- Hvernig kemur maður konunni sinni í gott skap?
- Af hverju er allt svona mikið vesen?
Við bendum þeim sem ekki hafa áttað sig á því að þetta svar er föstudagssvar. Ef einhver sannleikskorn leynast í því, þá lentu þau þar fyrir misskilning.