Skúmurinn (Stercorarius skua) er einkennisfugl sunnlensku sandanna. Helstu varpsvæði skúmsins eru á Mýrdals- og Skeiðarársandi. Hann er mjög sterklegur fugl og er sennilega þekktastur fyrir það hversu skörulega hann gengur fram í að verja hreiður sín. Skúmurinn er einnig öflugur í fuglaveiðum og veiðir ýmsar tegundir fugla svo sem endur, mófugla og bóndi einn í Skaftárhreppi segist hafa séð skúm slá grágæs niður á flugi og drepa hana síðan vankaða á jörðinni. Algengast er þó að hann ráðist á fýla og lunda, til að drepa eða einfaldlega til að stela fæðunni af þeim. Skúmurinn fær sennilega bróðurpart fæðu sinnar úr sjónum enda fer hann flestar fæðuleitarferðir sínar út á sjó. Þó svo að sandarnir sunnanlands séu aðalvarpsvæði skúmsins, verpir hann í öllum landshlutum, nema á Vesturlandi og Vestfjörðum. Á haustin hverfur hann til hafs en fyrstu fuglarnir koma snemma á vorin (í mars) og vitja varpstöðvanna og undirbúa starf sumarsins. Skúmurinn verpir einnig á norðanverðum Bretlandseyjum (algengur á Orkneyjum og Hjaltlandi), Færeyjum, Svalbarða og nokkrum heimskautaeyjum, svo sem Bjarnarey. Varp er og að finna í Norður-Noregi og nyrst á vestanverðu Rússlandi. Nokkur vörp eru á norðurströnd Spánar og í Portúgal. Á veturna hefur sést til íslenskra skúma á Atlantshafi austanverðu, frá Biscaya-flóa suður undir strendur Vestur-Afríku, og stöku sinnum á vestanverðu Miðjarðarhafi. Skúmurinn er náskyldur öðrum íslenskum varpfugli, kjóanum (Stercorarius parasiticus), en eins og glöggir lesendur taka eftir þá tilheyra þeir sömu ættkvísl. Einkennandi fyrir skúminn er hvít rák neðan á vængfjöðrum eins og sést hér á myndinni. Stofnstærð skúmsins hér á landi er um 5.400 pör (1985) og telst það vera tæplega 50% af heimsstofni skúmsins þannig að við Íslendingar berum mikla ábyrgð á velfarnaði þessarar dýrategundar á heimsvísu. Stofninn virðist vera í jafnvægi nú um stundir en skúmurinn er alfriðaður hér á landi. Algengast er að skúmurinn verpi tveimur eggjum í dæld á jörðinni en hann leggur ekki mikið í hreiðurgerð. Skúmar geta orðið langlífir. Sem dæmi má nefna að dauður skúmur fannst í Frakklandi árið 2000 og hafði hann verið merktur sem ungi í hreiðri árið 1961 á Fagurhólsmýri á Öræfum, af breskum fuglafræðingi, Dickens að nafni. Merkið sýndi að fuglinn hafði náð rúmlega 36 ára aldri. Skúmurinn verður þó ekki elstur íslenskra fugla því vitað er að margar aðrar tegundir ná viðlíka og jafnvel hærri aldri en skúmurinn. Myndir: Natural History of Iceland
Gæti ég fengið að vita allt um skúma?
Skúmurinn (Stercorarius skua) er einkennisfugl sunnlensku sandanna. Helstu varpsvæði skúmsins eru á Mýrdals- og Skeiðarársandi. Hann er mjög sterklegur fugl og er sennilega þekktastur fyrir það hversu skörulega hann gengur fram í að verja hreiður sín. Skúmurinn er einnig öflugur í fuglaveiðum og veiðir ýmsar tegundir fugla svo sem endur, mófugla og bóndi einn í Skaftárhreppi segist hafa séð skúm slá grágæs niður á flugi og drepa hana síðan vankaða á jörðinni. Algengast er þó að hann ráðist á fýla og lunda, til að drepa eða einfaldlega til að stela fæðunni af þeim. Skúmurinn fær sennilega bróðurpart fæðu sinnar úr sjónum enda fer hann flestar fæðuleitarferðir sínar út á sjó. Þó svo að sandarnir sunnanlands séu aðalvarpsvæði skúmsins, verpir hann í öllum landshlutum, nema á Vesturlandi og Vestfjörðum. Á haustin hverfur hann til hafs en fyrstu fuglarnir koma snemma á vorin (í mars) og vitja varpstöðvanna og undirbúa starf sumarsins. Skúmurinn verpir einnig á norðanverðum Bretlandseyjum (algengur á Orkneyjum og Hjaltlandi), Færeyjum, Svalbarða og nokkrum heimskautaeyjum, svo sem Bjarnarey. Varp er og að finna í Norður-Noregi og nyrst á vestanverðu Rússlandi. Nokkur vörp eru á norðurströnd Spánar og í Portúgal. Á veturna hefur sést til íslenskra skúma á Atlantshafi austanverðu, frá Biscaya-flóa suður undir strendur Vestur-Afríku, og stöku sinnum á vestanverðu Miðjarðarhafi. Skúmurinn er náskyldur öðrum íslenskum varpfugli, kjóanum (Stercorarius parasiticus), en eins og glöggir lesendur taka eftir þá tilheyra þeir sömu ættkvísl. Einkennandi fyrir skúminn er hvít rák neðan á vængfjöðrum eins og sést hér á myndinni. Stofnstærð skúmsins hér á landi er um 5.400 pör (1985) og telst það vera tæplega 50% af heimsstofni skúmsins þannig að við Íslendingar berum mikla ábyrgð á velfarnaði þessarar dýrategundar á heimsvísu. Stofninn virðist vera í jafnvægi nú um stundir en skúmurinn er alfriðaður hér á landi. Algengast er að skúmurinn verpi tveimur eggjum í dæld á jörðinni en hann leggur ekki mikið í hreiðurgerð. Skúmar geta orðið langlífir. Sem dæmi má nefna að dauður skúmur fannst í Frakklandi árið 2000 og hafði hann verið merktur sem ungi í hreiðri árið 1961 á Fagurhólsmýri á Öræfum, af breskum fuglafræðingi, Dickens að nafni. Merkið sýndi að fuglinn hafði náð rúmlega 36 ára aldri. Skúmurinn verður þó ekki elstur íslenskra fugla því vitað er að margar aðrar tegundir ná viðlíka og jafnvel hærri aldri en skúmurinn. Myndir: Natural History of Iceland
Útgáfudagur
18.3.2003
Spyrjandi
Finnur Torfason, f. 1986
Tilvísun
Jón Már Halldórsson. „Gæti ég fengið að vita allt um skúma?“ Vísindavefurinn, 18. mars 2003, sótt 24. nóvember 2024, https://visindavefur.is/svar.php?id=3253.
Jón Már Halldórsson. (2003, 18. mars). Gæti ég fengið að vita allt um skúma? Vísindavefurinn. https://visindavefur.is/svar.php?id=3253
Jón Már Halldórsson. „Gæti ég fengið að vita allt um skúma?“ Vísindavefurinn. 18. mar. 2003. Vefsíða. 24. nóv. 2024. <https://visindavefur.is/svar.php?id=3253>.