[Ríkið] fjallar vissulega um stjórnspeki, nánar tiltekið um hið fullkomna ríki eða stjórnskipan. En það hefur líka lengi borið undirtitilinn „Um réttlæti“, og hver lesandi sannfærist sennilega fljótt um að réttlæti fremur en nokkur stjórnskipan hljóti að vera meginefni þess. Sami lesandi fer þó kannski að efast um þetta þegar líður á lesturinn: höfundurinn virðist til dæmis segja allt eins margt um skáldskap og um réttlæti eða skipan fyrirmyndarríkisins. Og svo er sérkennilegur kafli um miðbik verksins, sem fjallar um hvað sé draumur og hvað veruleiki, sem virðist vera óumdeilanleg kóróna þess og tilgangur. Samhliða vangaveltum um þetta allt kann lesandinn að fá óljóst hugboð um einhverja undiröldu, efni sem virðist ekki vera í fyrirrúmi en skýtur öðru hverju upp kollinum, og kann þegar upp er staðið að vera höfuðviðfangsefni þess: hvað er mönnum eiginlegt og hvað ekki.Líklega er óhætt að segja að kenningar Platons um stjórnspeki hafi ekki hlotið hljómgrunn í vestrænni heimspeki. Fyrstur manna til að andmæla þeim var nemandi Platons, Aristóteles, en hann var raunar á öndverðum meiði við Platon um flestar greinar heimspekinnar. Aftur á móti hafa kenningar Platons um eðli veruleikans, þrískiptingu sálarinnar og hvað sé mönnum eiginlegt verið afdrifaríkar í sögu vestrænnar heimspeki.
Platon, Ríkið, Eyjólfur Kjalar Emilsson þýddi og ritaði inngang, Hið íslenzka bókmenntafélag, Reykjavík 1991.
Mynd: Philosophy Pages, eftir Garth Kemerling